Centrum Technologii Audiowizualnych (CeTA) powstało w wyniku przekształcenia wrocławskiej Wytwórni Filmów Fabularnych. Instytucja jest obecnie sukcesorem i kontynuatorem tradycji Wytwórni. Wytwórnia Filmów Fabularnych rozpoczęła działalność 1 stycznia 1953 roku, początkowo jako wrocławski oddział Wytwórni Filmów Fabularnych w Łodzi. Status samodzielnej jednostki i nazwę Wytwórni Filmów Fabularnych we Wrocławiu (WFF) otrzymała 1 stycznia 1954 roku. Wyznaczony wówczas plan zakładał produkcję 3 filmów rocznie.


Początkowo instytucja dysponowała dwiema halami zdjęciowymi. Pierwszym zrealizowanym w Wytwórni filmem fabularnym był dramat „Niedaleko Warszawy” (1954) w reżyserii Marii Kaniewskiej, z Urszulą Modrzyńską i Ludwikiem Benoit w rolach głównych. W drugiej połowie lat 60. nastąpiła kompleksowa rozbudowa obiektu. W 1975 roku oddano do eksploatacji zmodernizowaną największą halę zdjęciową o powierzchni 1000 mkw. W tym okresie zdolność produkcyjna WFF wzrosła do 16 filmów rocznie. Wytwórnia oferowała twórcom pełne zaplecze techniczno-produkcyjne – od hal zdjęciowych, studia nagrań dźwięku, montażownię i dział budowy dekoracji, po jedyne w swoim rodzaju wrocławskie plenery. Lokalizacja Wytwórni w stolicy Dolnego Śląska, oddalonej od biur cenzorów, wpływała również korzystnie na jakość artystyczną realizowanych filmów.

[cml_media_alt id='2893']cytat_checinski[/cml_media_alt]

We Wrocławiu swoje debiutanckie filmy pełnometrażowe realizowali uznani, polscy reżyserzy m.in. Andrzej Wajda („Pokolenie”, 1955 r.), Kazimierz Kutz („Krzyż Walecznych”, 1959 r.) i Roman Polański (nominowany do Oscara „Nóż w wodzie”, 1961 r.). Wielu wybitnych twórców tworzyło w Wytwórni swoje najważniejsze filmy, w tym Wojciech Jerzy Has („Rękopis znaleziony w Saragossie”, „Jak być kochaną”, „Lalka”), Agnieszka Holland („Niedzielne dzieci”, „Zdjęcia próbne”, „Kobieta samotna”), Andrzej Wajda („Popiół i diament” z niezapomnianą kreacją Zbyszka Cybulskiego), Sylwester Chęciński (najpopularniejsze polskie komedie „Sami swoi”, „Nie ma mocnych”, „Kochaj albo rzuć”) i Stanisław Lenartowicz („Giuseppe w Warszawie”, „Pamiętnik pani Hanki”). We Wrocławiu pracowała i tworzyła ponadto cała plejada najlepszych polskich operatorów, montażystów, scenografów, dźwiękowców i aktorów.

[cml_media_alt id='2883']cytat_wajda[/cml_media_alt]


Przez lata działalności Wytwórnia, dzięki dużej mocy produkcyjnej, świadczyła również usługi filmowe dla zagranicznych producentów, ponadto uczestniczyła w projektach realizowanych przez łódzką i warszawską wytwórnię oraz współpracowała z ośrodkami telewizyjnymi w kraju. W latach 80. Wytwórnia była udziałowcem spółki produkującej filmy animowane Hanna-Barbera Poland.

Przez 57 lat działalności we wrocławskiej Fabryce Snów powstało około 500 filmów, co stanowiło wówczas 25% wszystkich filmów nakręconych w Polsce po II wojnie światowej. Wytwórnia oficjalnie zakończyła działalność 9 listopada 2011 r. Na mocy dekretu Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego została przekształcona w Centrum Technologii Audiowizualnych.

 Lista filmów zrealizowanych w WFF

Skip to content