Historia

Centrum Technologii Audiowizualnych (CeTA) powstało w wyniku przekształcenia wrocławskiej Wytwórni Filmów Fabularnych. Instytucja jest obecnie sukcesorem i kontynuatorem tradycji Wytwórni. Wytwórnia Filmów Fabularnych rozpoczęła działalność 1 stycznia 1953 roku, początkowo jako wrocławski oddział Wytwórni Filmów Fabularnych w Łodzi. Status samodzielnej jednostki i nazwę Wytwórni Filmów Fabularnych we Wrocławiu (WFF) otrzymała 1 stycznia 1954 roku. Wyznaczony wówczas plan zakładał produkcję 3 filmów rocznie.

Początkowo instytucja dysponowała dwiema halami zdjęciowymi. Pierwszym zrealizowanym w Wytwórni filmem fabularnym był dramat „Niedaleko Warszawy” (1954) w reżyserii Marii Kaniewskiej, z Urszulą Modrzyńską i Ludwikiem Benoit w rolach głównych. W drugiej połowie lat 60. nastąpiła kompleksowa rozbudowa obiektu. W 1975 roku oddano do eksploatacji zmodernizowaną największą halę zdjęciową o powierzchni 1000 mkw. W tym okresie zdolność produkcyjna WFF wzrosła do 16 filmów rocznie. Wytwórnia oferowała twórcom pełne zaplecze techniczno-produkcyjne – od hal zdjęciowych, studia nagrań dźwięku, montażownię i dział budowy dekoracji, po jedyne w swoim rodzaju wrocławskie plenery. Lokalizacja Wytwórni w stolicy Dolnego Śląska, oddalonej od biur cenzorów, wpływała również korzystnie na jakość artystyczną realizowanych filmów.

We Wrocławiu swoje debiutanckie filmy pełnometrażowe realizowali uznani, polscy reżyserzy m.in. Andrzej Wajda („Pokolenie”, 1955 r.), Kazimierz Kutz („Krzyż Walecznych”, 1959 r.) i Roman Polański (nominowany do Oscara „Nóż w wodzie”, 1961 r.). Wielu wybitnych twórców tworzyło w Wytwórni swoje najważniejsze filmy, w tym Wojciech Jerzy Has („Rękopis znaleziony w Saragossie”, „Jak być kochaną”, „Lalka”), Agnieszka Holland („Niedzielne dzieci”, „Zdjęcia próbne”, „Kobieta samotna”), Andrzej Wajda („Popiół i diament” z niezapomnianą kreacją Zbyszka Cybulskiego), Sylwester Chęciński (najpopularniejsze polskie komedie „Sami swoi”, „Nie ma mocnych”, „Kochaj albo rzuć”) i Stanisław Lenartowicz („Giuseppe w Warszawie”, „Pamiętnik pani Hanki”). We Wrocławiu pracowała i tworzyła ponadto cała plejada najlepszych polskich operatorów, montażystów, scenografów, dźwiękowców i aktorów.

Przez lata działalności Wytwórnia, dzięki dużej mocy produkcyjnej, świadczyła również usługi filmowe dla zagranicznych producentów, ponadto uczestniczyła w projektach realizowanych przez łódzką i warszawską wytwórnię oraz współpracowała z ośrodkami telewizyjnymi w kraju. W latach 80. Wytwórnia była udziałowcem spółki produkującej filmy animowane Hanna-Barbera Poland.

Przez 57 lat działalności we wrocławskiej Fabryce Snów powstało około 500 filmów, co stanowiło wówczas 25% wszystkich filmów nakręconych w Polsce po II wojnie światowej. Wytwórnia oficjalnie zakończyła działalność 9 listopada 2011 r. Na mocy dekretu Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego została przekształcona w Centrum Technologii Audiowizualnych.